Politie-inval bij CannaTommy

Lieve lezers, plantenvrienden, thuiskwekers, zelfvoorzienende cannabis patiënten en alle andere gelijkgestemden,

Ik heb even op me laten wachten. Wat er bij ons thuis is gebeurd heeft in mij, als simpele sterveling, even een moment van bezinning nodig gehad…

Waar ik nu over ga schrijven past eigenlijk helemaal niet bij mij - en ook niet bij cannabis denk ik. Ik ben eigenlijk meer van make love, not war 💚 Maar soms kun je dingen niet mooier maken dan dat ze zijn. De kloterij waar ik jullie nu over ga vertellen is de mindere kant, waar we als vreedzame plantenvrienden helaas ook mee te maken kunnen krijgen. Collateral damage zal ik het maar noemen, voor nu. Onder aan de streep samengevat doet het vooral veel pijn en dat is kut.

Wat je hieronder gaat lezen is mijn persoonlijke ervaring en beleving. Het is bedoeld voor bewustwording van medicinale cannabispatiënten. Alle beschreven gebeurtenissen zijn subjectief. Geen van de betrokken personen wordt met namen volledig geïdentificeerd, en dit is geen oproep tot actie of beschuldiging.

Dit verhaal is een long read. Is lange stukken tekst lezen niet je ding en wil je liever de samenvatting lezen? Download die dan hieronder. Hierin mis je wat achtergrondinformatie en details, maar geeft de strekking van wat er gebeurt is ook weer.

Samenvatting blog politie-inval CannaTommy.pdf

Download PDF • 243KB

Lees verder onder de foto voor het hele verhaal...

Het ongeziene potje Bedrocan

Een onverwachte dag vol chaos

Mensen met blauwe petten namen mijn medicatie af, lieten mijn onschuldige vrouw en mij buiten uren op een gammele tuinstoel zitten en lieten niets anders dan zinloze chaos en destructie achter. Zoekende naar een grote ondergrondse hennepplantage, die wij helemaal niet hebben… Ik ben (zo veel mogelijk) zelfvoorzienend cannabis patiënt. Volgens mij doe ik daar geen vlieg mee kwaad, behalve het ontzien van de erg drukke zorgsector binnen het systeem, genaamd: onze samenleving. De ziekte die ik in mijn genen heb heeft helaas nog geen verdienmodel binnen Nederland. Ik heb sterk het gevoel dat de politie mijn chronische ziekte, woorden en doktersrecept voor medicinale cannabis niet voor vol aangezien hebben. Ze hebben zich opgedrongen binnen onze privé thuissituatie en in onze beleving mensonterend gedrag vertoond.

Wat zich afgespeeld heeft is ons helaas niet in de koude kleren gaan zitten. De Nederlandse overheid heeft het hiermee voor mij ontzettend verkloot. Ik ben er inmiddels niet meer zo rauwig om dat ik dit land misschien zal moeten verlaten om te verkassen naar een ander land, waar ik als mens wel gewoon mag “zijn”. Waar ik in mag ademen en tot me mag nemen wat mij als chronisch zieke helpt en in balans houdt.

Exact waar veel vredelievende thuiskwekers voor vreesden is deze zomer bij ons thuis gebeurd. Functionerend op adrenaline en overlevingsinstinct heb ik direct vanaf het begin zoveel mogelijk bewijsmateriaal verzameld. We hebben beveiligingscamera’s op ons terrein, ik had een telefoon in mijn broekzak met geluidsopname en een telefoon filmend in mijn hand. De politie leek gefrustreerd met het feit dat ik alles filmde, maar gelukkig mag dat op eigen terrein. Ernstig dat dit nodig was, maar alleen zo kan ik aantonen wat er werkelijk gebeurd is. Op beeld en met geluid is de waarheid in een rechtszaal gelukkig meer dan enkel een persoonlijke interpretatie van de realiteit.

NB De in dit verhaal genoemde ervaringen zijn persoonlijk en bedoeld voor bewustwording van medicinale cannabispatiënten. Niets in dit verhaal moet worden geïnterpreteerd als oproep tot strafbare activiteiten.

Inleiding

Zoals jullie misschien al lezen heeft dit verhaal nogal een duister randje. Niet omdat ik nou zo graag mijn shit bij jullie uit wil storten, maar de bittere realiteit is soms niet mooier te verpakken dan hij werkelijk is. Vandaar, uit respect voor ieders trauma’s, eerst een trigger warning. Wat hieronder komt is niet per se een leuk verhaal, als je al genoeg shit in life hebt, overweeg dan vanuit zelfliefde mijn shitshow te skippen ✌️💚

Eerst wat achterliggende informatie over mij als persoon: ik ben CannaTommy, midden in de 30 en wonend ergens midden in Nederland. Ik heb een chronische bindweefselziekte, waardoor ik onder andere last heb van mijn gewrichten. Ik ervaar veel chronische pijn, heb flinke spijsverteringsklachten en slaap ontzettend slecht. Ik vind het oncomfortabel om te delen, want ik praat er liever niet over. Ik weet dat ik de meeste mensen, onbedoeld, bijna automatisch confronteer met hun sterfelijkheid. Gezondheid is niet bij iedereen altijd vanzelfsprekend goed.

Hoe dan ook iets van iedere dag zien te maken is iets positiefs wat ik daar tegenover probeer te zetten. Omdenken en door. Misschien een mannelijk ding om overal een praktische oplossing voor te willen zoeken, of het is de techneut in mij. Ik doe mijn best niet als een controlfreak over te komen, maar als er veel factoren zijn waar je geen grip op hebt, dan kan het ontzettend fijn zijn als er een lichtpuntje is wat je dagelijkse leven draaglijker kan maken. Bij mij is dat cannabis. Ook al is het ontzettend moeilijk, zolang ik leef zal ik er alles aan doen om cannabinoïden in mijn endocannabinoïden systeem te krijgen.

De laatste jaren heb ik een paar medische trauma’s opgelopen binnen de reguliere gezondheidszorg. Ik ben jaren verkeerd begrepen omdat ik een vrij onzichtbare ziekte heb. Op een gegeven moment ging ik daardoor aan mezelf twijfelen. Gelukkig is er, als je binnen de Westerse geneeskunst geen duidelijke diagnose hebt, vast iets uit het DSM-5 boek waarmee je als patiënt wel te diagnostiseren valt… Al wordt er vaak verteld dat dit alleen verzekeringstechnisch is, op mij komt het alsnog over als bullshit. Ik kon vroeger met de stempel “somatische symptoomstoornis” door naar een psychiatrische instantie, maar daar bleken ze mij niet te kunnen helpen. Uiteindelijk kreeg ik de diagnose van mijn bindweefselziekte. Een DNA-test verhelderde en bevestigde dat mijn metabolisme anders blijkt te werken, wat ineens ook duidelijk maakte waarom de meeste farmaceutische medicatie bij mij niet functioneert. Het werkt niet goed, valt verkeerd of gaat met hele vervelende bijwerkingen en gedachten gepaard. Via online onderzoek en de rest van de wereld, die op het gebied van cannabis niet stilstaat, kwam ik bij deze groene plant uit. Cannabis werkt gelukkig wél, maar ik heb wel behoorlijk wat nodig voor voldoende effect.

De beste slaapmedicatie komt van Moeder Natuur

Ik vergeet nooit meer dat ik van een therapeut cannabisolie kreeg. Met gevaar voor eigen praktijk, maar hij vond het belangrijker mij te helpen met mijn zoektocht in de zorg. De volgende dag werd ik intens gelukkig en huilend wakker. Het was tijden geleden dat ik uren geslapen had. Het grijpt me nu opnieuw aan omdat ik helaas weet dat niet slapen ongekende dingen met een mens kan doen. Mijn vader heeft een paar jaar geleden besloten uit het leven te stappen, ook hij sliep al jaren slecht. Een ontzettend heftige gebeurtenis die mij steeds achtervolgt. Naast een slechte werking van farmaceutische medicatie is dit voor mij de hoofd-zakelijke reden dat ik sommige medicatie absoluut niet meer tot me wil nemen. Farmacie kan rare dingen doen met je hersenen, ook ik heb dat helaas mogen ervaren en wens dit nooit meer mee te maken.

Ik zie het als mijn mensenrecht om baas over mijn eigen lichaam te blijven. Dat betekent dat ik de bepaler ben van welke medicatie er in mijn lichaam gaat. In 2019 belandde ik in het ziekenhuis: de stroke-unit. Ik heb alles bij elkaar kunnen spartelen wat ik wilde, maar ik moest en zou medicatie en een katheter krijgen. Ik was op dat moment afatisch en kon dat niet in woorden overbrengen. Mijn lichaamstaal en wat er wel uit mijn strot kon komen was echter duidelijk genoeg, hoorde ik achteraf van familie buiten de kamer. Zulke gebeurtenissen zorgen ervoor dat ik er echt alles aan doe om zoveel als het kan voor mezelf te blijven zorgen. En precies dat is wat dit land voor mij inmiddels onmogelijk maakt.

Een korte samenvatting: mijn leven met cannabis in vogelvlucht. Na een jarenlange worsteling heb ik cannabis op doktersrecept. 10 gram per dag, plus de sterkst leverbare cannabisolie van de apotheek (á € 210,- per flesje). Toen ik het afnam zei de vrouw bij de apotheek dat het wel erg duur is, de wiet van de apotheek. Ze raadde me aan, als het voor mij hielp, eens te kijken bij Stichting Mediwiet. Ze legde uit dat ze je kunnen leren hoe je zelf je eigen olie maakt. Dit was een top tip. Sindsdien ben ik olie gaan maken van mijn eigen planten en dat bleek veel beter te helpen dan het dure flesje olie van de apotheek. Dat flesje was met een maand op, terwijl het niet voldoende effect gaf voor een goede nachtrust.

Van de voorgeschreven Bedrocan Flos kreeg ik helaas steeds gezondheidsklachten. In het product heb ik verschillende keren schimmel gevonden, waardoor ik me genoodzaakt voelde om onwetende andere kwetsbare patiënten te waarschuwen voor de gezondheidsrisico’s.

Goed, tijd om te gaan vertellen over wat er gebeurd is. Voordat ik over de inval durfde te publiceren is dit verhaal een paar keer geredigeerd. Ik heb pseudoniemen gebruikt, zodat er achteraf zeker AVG-technisch niets tegen me gebruikt gaat worden.

Ben je er klaar voor? Dan ga ik je vertellen over de aanleiding van al deze gebeurtenissen...

Hoe het allemaal begon

Wij wonen op mijn grond die ik als erfenis gekregen heb. Over deze grond heeft een familielid juridisch ook nog wat te zeggen. Hoewel dit familielid en ik elkaar vroeger tolereerden, zijn we inmiddels op een punt gekomen dat ik niets meer goed kan doen. We wachten op een aantal rechtszaken, veroorzaakt door haar gedrag. Haar rol in dit verhaal is ons nog steeds niet helemaal duidelijk. Voor de rest van dit verhaal zal ik haar Ursula noemen.

Een paar dagen voor de inval kregen we van Ursula een e-mail. Ze stuurt wel vaker zakelijke mails van mededelende aard. Er zou iemand van de gemeente onze tuin moeten betreden voor een controle. De inspecteur, die op eigen initiatief van mijn vrouw op voorhand telefonisch door ons benaderd is, vertelde alleen even achter onze poort te moeten zijn om de gastank te bekijken. We maakten telefonisch duidelijke afspraken.

De dag van de inspectie. De inspecteur belt op en deelt mede dat er een adviseur van Ursula mee komt. We waren verbouwereerd. Dit was niet de afspraak en was onwenselijk vanwege de onderlinge verhoudingen. De inspecteur vertelde dat het toch echt moest. Eerder die week hebben we een van de wijkagenten gesproken. Hij raadde me toen aan ze te bellen als er iets geks gebeurde. Ik was zo overstuur dat ik de politie gebeld heb terwijl mijn vrouw buiten woord voerde met de inspecteur en de opgedrongen (en voor ons vreemde) adviseur.

Mijn vrouw kwam helemaal over de flos terug in onze woning. Deze mannen, die we niet kenden, wilden opeens ook in gebouwen op het terrein kijken. Het kwam op mij binnen alsof er geen mogelijkheid was om nee te zeggen. Toch heb ik, voor zover ik daartoe bij machte ben, met mijn depressieve stoornis, mijn grenzen duidelijk aangegeven. Een deel van de dingen op ons terrein zijn ooit geregeld door Ursula. Ik wilde dat deze enge mannen zo snel mogelijk van mijn grond vertrokken, daarom heb ik uiteindelijk (onder heftige dwang) toch maar toestemming gegeven.

Ik was binnen in huis compleet overstuur op zoek naar de sleutels. Uiteindelijk bleek de deur gewoon op een kier te staan… Nadat de mannen daar gekeken hadden, probeerden ze op een ontzettend slinkse manier, via mijn vrouw, ook toegang te krijgen tot onze privé-opslag en garage. Misschien valt het zelfs wel onder de noemer bijgebouw van de woning.

Naar mijn idee waren we al ontzettend coulant, ze mochten zelfs een kijkje nemen in het gebouw direct naast de woning, waarvan de deur ook op een kier stond. Ik was er ondertussen nog steeds van overtuigd dat ik deze twee vreemdelingen absoluut geen toestemming hoefde te verlenen tot privé-eigendom. Ik stond er op dat de laatste deur, die wel op slot was, op slot zou blijven. Er was al 3x ontzettend grensoverschrijdend toegang afgedwongen en dat is 3x teveel.

Ik ben binnen gebleven. Door al deze omstandigheden voelde ik mijn psychische klachten zo intens lichamelijk en kon mijn hoofd nog moeilijk functioneren. Ik wil absoluut niet in situaties terecht komen waar ik in grote moeilijkheden kan komen. We hebben hier als stel samen goed over overlegd en het moeilijke besluit moeten nemen dat, gezien de omstandigheden, mijn vrouw het gesprek het beste kon voeren. Mijn vrouw vertelde de inspecteur dat we beide heftig overstuur waren, dat het niet goed met mijn gezondheid ging en dat ik geen toegang verleende tot de gesloten ruimte. De inspecteur reageerde bevestigend dat hij de controle dan maar af zou gaan ronden.

Tussen angst en verplichting

Een uur later. De politie belt me. Agent Van Dijk zegt dat de gemeente contact met hen opgenomen had. De inspecteur had alle rechten om toch in de ruimte te mogen kijken. Ik heb opnieuw aangegeven het er absoluut niet mee eens te zijn en stelde hem de vraag of hij zelf ook een privé garage had? Het gesprek kreeg een vervelende ondertoon. De agent was erg duidelijk, ik had gewoon geen keus.

Ik kreeg direct intense hoofdpijn, een soort fysieke error in mijn hoofd, omdat ik me zó onredelijk behandeld voelde. Ik twijfelde hoe het nou zat met mijn rechten als mens in een rechtsstaat als Nederland? Ik heb agent Van Dijk gezegd dat ik niet meer in staat was om het telefoongesprek te voeren en dat mijn vrouw het over zou nemen.

Ook zij heeft haar ongenoegen heel duidelijk uitgesproken, maar het mocht niet baten. Ze vroeg mij goed en rustig te luisteren terwijl ze de politieagent aan de telefoon had. We moesten de inspecteur toch echt in onze privé-opslag laten kijken. Agent Van Dijk gaf aan dat we ervoor konden kiezen dat zij als politie hierbij aanwezig zouden zijn, voor onze veiligheid. Daar heb ik direct op gereageerd. Heel graag! Natuurlijk omdat ik angstig was en net daarvoor met 112 gebeld had om melding te doen van ongewenst betreden van privébezit.

Ik was in eerste instantie wat gerustgesteld. Agent Van Dijk had ik eerder aan de lijn gehad. Hij opperde, vanwege onze hulpvraag, een zorgmelding te doen bij de gemeente. Hij maakte zich zorgen om ons. Een goed gevoel dat hij ons, voor onze persoonlijke veiligheid, bij zou komen staan. Ik hoopte dat de politie daden bij hun woorden van Waakzaam en dienstbaar zou voegen. Met een flinke angstaanval, compleet pulserend lichaam en mijn hart in mijn keel wachtte ik op de beloofde hulptroepen. Een absurde situatie op mijn eigen privé-terrein.

Even later kwamen 3 personen door onze poort het terrein opgelopen. De inspecteur, agent Van Dijk en een vrouwelijke agente. We liepen hen tegemoet. Tot mijn grote verbazing stak de inspecteur zijn hand uit naar mij. Binnen een fractie van een seconde voelde ik me ontzettend sterk beledigd. Deze, in mijn optiek, onbetrouwbare man had ons net hiervoor nog flink voorgelogen. Hij zou hier alleen even zijn voor een korte check. Een oerinstinct zorgde ervoor dat mijn ziel het even overnam van alle overspoelende gedachten en gevoelens van intens onrecht. Die man ging ik dus echt geen hand geven.

Ik gaf beide agenten wel vriendelijk een hand, wenste hen welkom en zei dat ik het fijn vond dat ze er waren om ons te ondersteunen. Ik heb ook opnieuw duidelijk aangegeven dat ik het er absoluut niet mee eens was dat ik deze deur moest gaan openen. Dat ik het alleen ging doen omdat ze mij het gevoel gaven dat ik geen andere keuze had. Met alle spierspanningen door de situatie duurde het even voor ik de juiste sleutel aan mijn sleutelbos vond en deze in het gat gestoken kreeg. Met hele flinke tegenzin opende ik de deuren van deze laatste ruimte. Toen raakte plotseling de obstinaat in mij getriggerd door de gedachte dat ik schijnbaar grote geheimen verstopt zou moeten hebben achter een simpel hangslotje van nog geen twee tientjes…

Van moestuin tot misverstand

Nu ik dit schrijf heb ik weer wat meer rust in mijn lichaam. Ik heb medicatie aangeschaft. Medicatie die wel werkt en geen schimmel bevat, al ben ik daarvoor nu afhankelijk van de coffeeshop. Met mijn vrij hoge dosering is het voor mij, met een

WIA-uitkering, niet te betalen om mezelf van de, voor mijn gezondheid benodigde, door de dokter voorgeschreven medicatie te voorzien. Kortom: het is voor mij niet betaalbaar om cannabis van de juiste kwaliteit extern aan te schaffen. Ik voel me door onze overheid gekrenkt in mijn mensenrechten. Als zelfvoorzienend cannabispatiënt heb ik al jaren de wens om met rust gelaten te worden met mijn plantjes.

Lees verder om te lezen waarom mijn vertrouwen in de politie die dag kelderde...

Nooit gedacht dat biologische moestuingrond ooit voor crimineel aangezien zou worden

Ik vind het verschrikkelijk dat ik psychisch aan mezelf begon te twijfelen, omdat al deze voor mij onbekende mensen met een absurde invasie onze veilige privé-omgeving binnendrongen. Ik wil niets liever dan rust om me heen en rust in mijn hoofd, maar op dit moment krijg ik het beeld van al het zinloze politiegeweld dat later volgde, nog steeds niet uit mijn gedachten. Daardoor krijg ik sterk het gevoel dat er een poging gedaan wordt om vredelievende cannabispatiënten publiekelijk te framen, alsof ze grote drugscriminelen zouden zijn.

Ik heb op dit moment absoluut geen vertrouwen meer in hulp van politie. Ik merk dat het van groot belang is dat ik, juist nu, mijn emoties zie te beheersen, zodat ik met alle capaciteit die ik nog in me heb mijn best kan doen om enigszins rechtvaardigheid na te streven voor deze gediscrimineerde plant (en voor de grote groep mensen die bij haar gebaat zijn). Ik voel dat ik momenteel op adrenaline draai, iets wat ik helaas meestal niet zo lang vol kan houden.

Toch ga ik me hier hard voor maken. Het is, in mijn optiek, een mensenrecht dat een chronisch zieke toegang heeft tot zijn medicatie. Als persoon zie ik er het kwaad niet van in dat ik planten kweek voor mijn eigen gezondheid. Mijn huisarts is er netjes van op de hoogte en vertelde me dat er binnen zijn praktijk wel meer patiënten zijn die het, net als ik, zelf thuis regelen. Ziekenhuizen en klinieken hebben er geen probleem mee. In mijn optiek ontzie ik juist de ontzettend drukke zorg en probeer ik voor mezelf te zorgen. Zodat ik met deze ziekte toch wat kwaliteit van leven kan ervaren, en daardoor een prettige stabiele man binnen ons jonge gezin en de samenleving kan zijn.

Dit was even een zijsprong, nu weer terug to the point. De deur is dus ondertussen onder dwang geopend en mijn obstinaat modus werd geactiveerd. Hier sprak mijn ongecensureerde ziel, ik was het zelfs vergeten, maar ben blij dat ik het later terug kon luisteren. Inmiddels kan ik er zelfs een beetje om lachen… Vlak voor het openen van de deur vroeg ik aan de agenten of ik mijn broek wel aan mocht houden? Volgens mij snapten de agenten niet wat ik probeerde te schetsen. Ik voelde me in een hoekje gezet, buiten mijn eigen normen en waarden. Ik moest over mijn vriendelijk en duidelijk aangegeven grenzen heen gaan, omdat dat door hun geëist werd. Vandaar dat ik vroeg of ik mijn broek wel aan mocht houden. Ik opende de deur en sprak uit: “Als ik dit overleef begin ik een OnlyFans, volgens mij kan ik beter mijn kont laten zien voor geld!”

Dat gezegd hebbende voelde ik wat interne opluchting ontstaan. Ik vroeg de agenten en de inspecteur of ze tevreden waren met wat ze zagen? Ze wilden graag in de ruimte stappen en ik dacht weer: dat is niet de afspraak. Na overleg met mijn vrouw hebben we gezegd dat ze er wel in konden kijken. Na een tijdje rondkijken vroeg politieagent Van Dijk wat wij met deze ruimte deden. We legden uit dat we daar onze moestuin in opstarten. Ik voelde me door beide agenten niet begrepen. Ik ben dan misschien een afgekeurde techneut, maar ik heb een achtergrond in de R&D. Als 100% arbeidsongeschikte probeer ik met mijn beschikbare energie, en als gezondheid en capaciteit het toelaten, zo ergonomisch en efficiënt mogelijk mijn hobby uit te voeren. Gecombineerd met de noodzaak dat ik als ziek persoon het beste zo veel mogelijk biologisch en onbespoten groenten kan eten. Dat advies krijg ik van de zorgprofessionals om mij heen.

Op zo’n moment, als ik zonder mijn medicatie, half verstijfd en bibberend voor Van Dijk de politieagent sta, werkt mijn hoofd niet zo overzichtelijk meer. Intern raakte ik behoorlijk gefrustreerd door het onrecht dat mijn vrouw emotioneel uitte dat ze echt niet begreep waar wij in beland waren. Ze vroeg of we een advocaat moesten regelen. Geëmotioneerd vertelde ik politieagent Van Dijk dat het in Nederland steeds moeilijker wordt om nog gezond biologisch te eten en dat ik geen kanker wil van de glyfosaat (wat over veel voedsel gespoten wordt). Van Dijk bleek echter maar één focus te hebben: of er iets in de ruimte aanwezig was dat gebruikt werd voor de productie van hennep. Ik schoot in de lach en zei dat ik dacht dat de overheid dat tegenwoordig zelf doet, er is toch die proef? Agent Van Dijk lachte wat, ja dat klopte wel, maar toch kwamen ze ook regelmatig tegen dat er kleinschalig hennep gekweekt zou worden.

Ik ga je vertellen hoe agent Van Dijk aan zijn vermoedens kwam...

Hij vertelde recent hennep opgeleid te zijn en dat hij een sterk vermoeden begon te krijgen dat er hier sprake was van een grote hennepkwekerij. Mijn vrouw en ik waren ontzettend verbaasd dat onze opgeslagen, en buiten bedrijf zijnde kweekapparatuur, in de verder lege ruimte daarvoor aangezien werd. Ik dacht wat mijn vrouw eerder dacht. Hebben we nu een advocaat nodig of kan ik gewoon rustig uitleggen dat ik mij absoluut van geen kwaad bewust ben? Ik dacht dat laatste omdat agent Van Dijk me in eerste instantie als een sympathieke vent overkwam. Hij leek te begrijpen dat wij in een ontzettend vervelende situatie terechtgekomen zijn.

Ik stelde hem voorzichtig de vraag waarom hij het vermoeden had dat er grootschalig hennep gekweekt zou worden. Dat idee kreeg hij door de aanwezige lampjes, volgens hem waren die voor hennep. Ik keek ervan op dat hij dat concludeerde op basis van wat kweekverlichting, waar van alles onder kan groeien, zoals onze moestuinplanten. Ik was zo van slag dat ik wegliep en een een paar meter verderop een lege gieter gehaald heb. Die heb ik voor de open deur gezet. Ik snap het niet, heb ik gezegd, volgens mij is alles daar wel voor te gebruiken, hennep… Of dit binnen gekomen is betwijfel ik nog steeds, gezien de vervolgacties van daarna.

De agent vond in een kweekkast een bruin verdord blaadje wat hij toch wel erg op hennep vond lijken. Ik legde hem opnieuw uit dat we deze ruimte gebruiken om onze moestuin op te starten. Door de moestuin op tijd op te starten is er meer kans dat deze mooi floreert en jaarrond oogst geeft. Helaas is het dit jaar gestagneerd wegens mijn kwakkelende gezondheid. Het vreemde gevoel bekroop me dat ik niet geloofd werd.

De agent vond dat er ook wel veel aarde aanwezig was. Volgens hem zou het de voorbereiding van een hennepkwekerij kunnen zijn. Ik schoot direct in de lach. Mijn vrouw bestelde laatst 3 m3 biologische moestuingrond om een bloemenborder en tomatenbakken van aan te leggen. Iets om op uit te kijken in de depressieve episode waar we momenteel in zitten. Je moet het zelf toch een beetje opvrolijken, hé? Maar waar wordt deze onschuldige aarde van Moeder Natuur plots van beschuldigd? Agent Van Dijk leek zijn gedachten te overpeinzen, scharrelde in de rondte en ging, naar mijn idee, ook maar wat in de rondte aan het bellen.

Het kwam een beetje onzeker over, vooral in combinatie met zijn mededeling dat hij recent hennep opgeleid zou zijn. Achteraf bevestigden de camerabeelden mijn vermoedens. De gedachten in mijn hoofd gingen als een raket en mijn burgervertrouwen in de politie daalde steeds verder. Van Dijk was klaar met bellen en zei dat er een collega onderweg was die ook expertise had. Ik vroeg hem voorzichtig wat voor expertise zijn collega had. Misschien een expertise in R&D, dan kan ik daar even met hem over sparren? Ik kreeg geen reactie meer. Misschien was ik wat naïef, want zijn collega kwam niet om samen te ouwehoeren over onze gezamenlijke moestuinhobby.

Van tuinstoelen, wespen en onverwachts bezoek

Achteraf, nu ik dit zo schrijf, vind ik dat de politie van tevoren wel even aan had mogen geven dat ze op bezoek kwamen, en met zoveel mensen. Gasten behandel ik graag vriendelijk en gastvrij, nu heb ik niet

eens de kans gekregen om bijvoorbeeld iets als koffie met donuts ofzo te regelen. Jammer, een gemiste kans denk ik. Ik heb bij de politie achteraf geen enquête in kunnen vullen over mijn bevindingen, maar geef de volgende keer van tevoren even een belletje, dan regelen we wat.

Agent Van Dijk regelde in dit geval zelf wel wat, wat betekende dat ik geen kans had en hij zichzelf vervolgens uitnodigde in ons woonhuis. Hij liet ons, op zijn vrij kleine smartphone, een ingescand document zien waarvan hij vertelde dat het een huiszoekingsbevel was. Ik wou zijn kleine telefoon even van hem aannemen, zodat ik in kon zoomen. Een foto ervan maken mocht niet, Van Dijk trok zijn telefoon snel terug en zei streng dat dat niet de bedoeling was. We mochten digitaal het ingescande document heel even onduidelijk inzien, maar tot mijn grote verbazing niet vastleggen. Ik was er zo van overstuur dat er bij mij vrij weinig binnenkwam van de inhoud van het document. Mijn vrouw heeft het wat beter bekeken, maar vond dit net als mij een vreemde gang van zaken.

We hebben die dag buiten uren op twee oude gammele tuinstoelen voor onze eigen woning gezeten, onder supervisie van een agent(e). Bij vragen werden aannames gedaan en er werd door mevrouw Agent met de ogen gerold. Wij hebben ons ontzettend gepest gevoeld omdat we belachelijk gemaakt werden waar we zelf bij waren. Er zijn wel meer dingen gebeurd die niet door de beugel konden, waarover we nog juridisch advies aan het inwinnen zijn op dit moment.

Mijn gevoelens zijn soms lastig onder woorden te brengen, maar met zoveel verschrikkelijke gebeurtenissen die dag had ik soms toch nog het gevoel dat het universum ons gunstig gezind was. Voor de deur zat schijnbaar een wespennest, in het zand. Terwijl wij een stukje verderop moesten blijven zitten, zagen we verschillende politieagenten door wespen gestoken worden. Ik mompelde wat tegen mijn vrouw over karma. Dit keer had ik het een keer niet over Karma Genetics, maar mijn overtuiging dat karma een flinke bitch kan zijn als je dat volgens het universum dik verdiend hebt! Karma als principe van oorzakelijkheid in het hindoeïsme en boeddhisme, dat stelt dat fysieke en mentale acties van een individu gevolgen hebben voor dit leven (en misschien zelfs wel voor volgende levens).

Wat goed dat je er nog bent! Je bent halverwege, het verhaal gaat verder onder de foto...

Beelden zeggen soms meer dan woorden

Ik kreeg steeds meer het gevoel dat we in een of andere slechte B-film beland waren. Omdat je van films maar beter kunt genieten probeerde ik er het beste van te maken. We hebben in die uren toch wat gelachen, ook al voelde het vooral cynisch. Op een gegeven moment zag ik een man met een tuinbroek uit een bus stappen. Ik moest lachen en vroeg verbaasd aan mevrouw Agent, die ons voor mijn gevoel als half-tamme waakhond continu in de gaten moest houden, of ze een tuinman geregeld hadden? Ze vertelde dat hij van het stroomnet beheer was. Wij hebben geen hoofdmeter, maar alleen een tussenmeter, aangesloten op de meterkast van Ursula. Doordat zij bedragen op de facturen weghaalt met Tipp-Ex stelt ze ons al maanden niet meer in de gelegenheid om onze rekeningen te betalen, zoals wij dat netjes wel willen doen. De meneer moest dus niet bij ons zijn, maar bij haar om de meterkast uit te lezen. De man in de tuinbroek vertrok weer.

Tot onze verbazing kwamen er toen zelfs een rechter-commissaris en hulpofficier van justitie. In vrijetijdskleding, ik kreeg sterk het gevoel dat ze zo tijdens een etentje bij een fancy restaurant opgepiept werden, en er behoorlijk van leken te balen dat ze op dat moment bij ons moesten zijn. Ze deden ontzettend onvriendelijk, omdat ik op mijn eigen grond en voor onze eigen veiligheid aan het filmen was. Voorafgaand had ik dit trouwens duidelijk telefonisch met agent Van Dijk besproken. Volgens hem mocht ik dat gewoon doen, omdat het mijn eigen terrein is.

Ondanks deze eerdere toezegging werd me door de twee nieuwe dames heel dwingend gezegd dat ik moest stoppen met filmen en dat ik beeldmateriaal moest verwijderen. Op mij kwam het nogal intimiderend over. Zittend op een oncomfortabele oude tuinstoel, samen met mijn vrouw, buiten voor mijn eigen woning, bomvol vreemdelingen die om ons heen stonden en alles doorkamden en misschien zelfs wel dingen zouden vernielen? We hoorden de helikopter (met warmtebeeldcamera) in de lucht boven ons perceel cirkelen. Ik was een advocaat aan het regelen toen onze telefoons abrupt ingenomen werden.

Er kwam niet één collega, het werden er steeds meer. Daardoor raakte ik het overzicht kwijt. Het bleef een komen en gaan van mensen met en zonder politie-uniform, zonder dat ze zich even netjes aan ons voor kwamen stellen. Dat voelde erg surrealistisch en vervreemd, maar vooral heel onfatsoenlijk. Agent Van Dijk bleef zijn voor mij vreemd klinkende vermoedens uitspreken. Hij dacht nog steeds dat er een grote ondergrondse hennepplantage aanwezig zou zijn. Onder de fundering, onder de ruimte en/of ons woonhuis. Dat vermoeden werd volgens hem bevestigd door onduidelijke buizen onder de grond. Volgens mij bedoelde hij gewoon de buizen voor regenwaterafvoer. Die zijn nog zichtbaar omdat de bouw van ons huis helaas nooit degelijk afgerond is. Door een nalatige aannemer is onze woning niet opgeleverd zoals het hoort. Ook in dit geval kregen we het gevoel dat onze woorden niet serieus genomen werden. Er werd uiteindelijk door mevrouw Agent wel om het telefoonnummer van de aannemer gevraagd, al hebben ze daar volgens mij niks mee gedaan.

Trouwens, we hebben ook nog een futuristisch ogend apparaat en een brandweerman op bezoek gehad. Ik hoorde de man zeggen dat het allemaal ‘moeilijk, moeilijk’ was. Na even googelen lijkt het mij dat het een bodemradar geweest moet zijn. Een beetje vreemd, vind ik, zoveel toeters en bellen en staatsgeld. Allemaal nodig om nog steeds niet te kunnen achterhalen, dat het hier om hemelwaterafvoerbuizen gaat.

Ondertussen liepen er verschillende agenten door de hele tuin. Ook achter ons huis waar de kas staat waar wij onder de zon wat eten en mijn medicatie groeien. Er is ons nooit om toestemming gevraagd om onze kas te betreden, maar daar hebben de agenten volgens hen wel hennepplanten gevonden. Ik dacht zelf trouwens dat het cannabis was, maar dat terzijde… 😂 Volgens mij is er ook niet getest of er spraken is van THC-houdende planten, maar ik ben natuurlijk geen expert of hennep opgeleide.

De beveiligingscamera in de kas heeft de medewerkers van justitie opgenomen terwijl ze daar de boel meenamen en om aan het knippen waren. Achteraf konden we meeluisteren met een gesprek tussen agent Van Dijk en een medewerker, totdat de kabel van de camera door hen doorgesneden werd. Toen er over aantallen gesproken werd wist ik helemaal niet meer wat ik hoorde. Een aantal moederplanten en 1 hennepplant. En dit zijn professionele mensen? Die ene kleine bloeiende autoflower die ik had staan is een hennepplant? En de rest zijn moederplanten?! De rest was nog in de groeifase en waren mannetjes en vrouwtjes die nog niet geselecteerd waren. Ze zaten vol insectenvraat en een deel zou het misschien sowieso niet gered hebben.

De aantallen gaan helemaal nergens over, wiet was er dus eigenlijk helemaal niet te vinden en agent Van Dijk zegt aan het eind van de avond letterlijk: “We hadden gehoopt dat het er meer waren, maar helaas…” Duidelijk een teleurgestelde toon. Daarnaast werden we belachelijk gemaakt omdat we van tevoren onze tomatenplanten, die ook in de kas stonden, veilig wilden stellen en hen verzochten hier voorzichtig mee te zijn.

Wat ik zo gek vind aan dit hele verhaal: dezelfde agent die zei ‘het in de woning te laten voor wat het is', vertelde ook dat er in de badkamer, in het bad, 8 stekken aangetroffen waren. Volgens mij is dat ook meer dan de gedoogde 5 toch? Het klopte trouwens ook niet, het waren er 10. Ik leg het je uit (zie foto): het waren een paar kleine potjes met aarde, 1 potje daarvan bevatte 2 stekken en er stond nog een gewortelde stek in een glas water. De gedoogregel omvat 5 planten per volwassen huishouden. Waarom laat de politie dan 10 planten binnen staan en nemen ze verder mijn kostbare medicatie af? Inmiddels heb ik mijn 10 laatste stekken zelf vernietigd omdat ik angstig ben dat de politie weer terug komt en dan ben ik volgens hen in overtreding.

Een rituele verbranding als afscheid van mijn geliefde dames

De paradox van de cannabis patiënt in Nederland

Ik begrijp echt niet dat deze politiemensen niet konden erkennen dat ze een inschattingsfout gemaakt hadden. Op een gegeven moment voelde het voor mij als een soort alternatieve realiteit. Er werd driftig gezocht naar zaken die ik mijzelf helemaal niet toebedeel. Dat voelt heel bevreemdend en daarom voel ik mezelf nu thuis niet veilig en ben ik constant alert op mijn omgeving. Ik schaam me om dat hier als kerel zo neer te zetten, maar ik ben echt ontzettend angstig geworden. Op willekeurige momenten bang van onverwachte bewegingen. Als ik onderweg onverwachts iemand tegenkom in kleding met fel groen-geel, of de politie zelf, ervaar ik fysiek een steek in mijn hart.

Ik vind het moeilijk. Als ik naar de coffeeshop rij om medicatie te bemachtigen, dan rij ik om, zodat ik een route kan nemen waar ik minder kans heb om de politie te zien. Wel komt het later 3x zo hard binnen als ik ze plots tegenkom, in de winkel bijvoorbeeld. Ze zien er altijd exact zo uit, als in de hoedanigheid hoe ze uren in onze persoonlijke leefomgeving rondhingen. Voorovergebogen scrollend op hun smartphone. Ik voelde een kippenvelletje van irritatie over mijn rug lopen en besloot mijn oordeel wederom maar weer even uit te stellen, vaak is dat beter. Toch eitjes gescoord in de winkel, nog steeds niemand in functie beledigd, dus stiekem ben ik donders trots op mezelf!

Ik dacht eerst dat we in een slechte horrorfilm beland waren, maar inmiddels voel ik me vooral ontzettend machteloos. Mijn medicatie was door de overheid meegenomen. Het staat ook allemaal haaks tegenover elkaar. Binnen 2 maanden hebben we 2x 112 moeten bellen vanaf ons adres. De eerste keer was het een ambulance, omdat het niet goed ging met mij. Na een hartfilmpje en afname van niet te plaatsen klachten had ik een goed gesprek met de ambulancebroeder. Vermoedelijk dysautonomie in combinatie met oververhitting en veel stress. Hij had begrip voor mijn situatie. Onze kat had zijn poot gebroken, wat zomaar € 1500 - 2000 kost. Geen mogelijkheid om goed eigen medicijn te groeien, vanwege gedoe met Ursula. Ik zat op een te groot rantsoen met teveel pijn. De broeder drukte mij op het hart dat het wel van belang is om aan mezelf te blijven denken en echt mijn medicatie te nemen. De tweede keer belde ik met spoed 112 om ons te beschermen, op deze bewuste dag in augustus.

Dit voelde niet als bescherming. Een week voor deze gebeurtenis was de politie bij mij nog gestegen in achting, na een goed gesprek met de wijkagent. Het is zeker spijtig, maar voor mij zijn het nu gewoon weer De Wouten, en ik zal ze niet meer bellen. Laat mij maar gewoon voor mijzelf zorgen, ik kan dit nog maar moeilijk volgen.

De dagen erna hebben we al het bewijsmateriaal op chronologische volgorde gezet. We hoopten echt dat we nu richting gerechtigheid en hopelijk een ontheffing konden gaan, met behulp van een goede advocaat. Deze kutellende hoop ik echt nooit meer mee te maken. Ik zou heel graag zonder zorgen mijn medicatie kunnen kweken.

Ik kan er heel kort over zijn, wat me in de afgelopen weken duidelijk is geworden. Hoe hypocriet zijn de regels. Ik mag mijn medicatie voor ontzettend veel geld (wat ik als arbeidsongeschikte niet heb) wel bij de apotheek kopen, inclusief slechte werking en met gezondheidsklachten. Dat heb ik gedeeld met de apotheker, die ervan schrok, maar naar eigen zeggen verder ook niets kan doen. Ik mag niet zelf mijn eigen planten kweken waar ik niemand kwaad mee doe. En een ontheffing is trouwens niet te krijgen, die heeft alleen Bedrocan.

Toekijkend vanuit je woning hoe je medicatie afgenomen wordt

Ik heb zelfs een vlog-filmpje gemaakt, met m’n selfie-camera en een apotheekpotje in mijn hand. De politie op de achtergrond, waarop ik zeg: “Ik ben cannabispatiënt en hier is geen grote ondergrondse hennepplantage.” Mijn vrouw zag hoe de agenten het als provocerend opvatten, dus ik stopte al snel weer met vloggen. Ik deed ook wel mijn best om niet naar de Woutekiet meegenomen te worden. Volgens mij kun je in zo’n situatie je onschuld maar beter duidelijk maken.

De politie wilde mijn officiële apothekerspotje met recept trouwens helemaal niet zien en reageerde enkel afkeurend en ogenrollend. Als het aan mij ligt, en het over het kweken van mijn planten gaat, dan ben ik daar heel vastberaden, serieus en doorgaand in. Ik

doe dit voor mijn gezondheid en volgens mij is dit mijn mensenrecht. Ik denk dat we hier in het Westen ontzettend ver van de natuur af zijn komen te staan.

Maar nu komt de kloterij: er zijn binnen ons gezin onschuldigen die ook zomaar gedupeerd raken van zo’n politieactie. Mijn vrouw zal voor haar werk absoluut haar papieren dienen te behouden. Het kan toch niet zo zijn dat omdat haar man cannabispatiënt is, zij zelf problemen krijgt omdat ze met kinderen werkt? Dat is wel wat er de volgende keer kan gebeuren als er binnen planten onder een lamp aangetroffen worden…

Daarnaast waren niet enkel wij gedupeerd, maar ook de dieren binnen ons gezin. 4 jonge kittens, die zichzelf bevuild hebben, en samen in 2 kleine benches gepropt zaten, vanwege de huiszoeking. Moederkat Kush compleet overstuur buiten, duidelijk hoorbaar. Onze kater Diesel (net geopereerd aan zijn gebroken poot) die onze supervisie nodig had, moesten we alleen laten in deze politiestress. En mijn grote vriend, Whisky, die al ontzettend angstig is, moest binnen in zijn bench blijven. Ik mocht niet bij hem gaan kijken, ook niet toen ik het vroeg. De aanname van een agent was dat het ‘prima ging met de hond in de kennel’. Ik hoorde hem buiten ondertussen piepen, janken en schreeuwen. Aan het einde zei de rechter-commissaris nog even dat we een lieve hond hadden. En ze wenste ons sterkte.

Ik voel me weerloos en voel mezelf nog steeds buiten op die stoel zitten. Deze vrouw leek ook met een teleurstelling naar huis te gaan. Een verlies-verlies situatie, die we best even in mogen zien met z’n allen. Dit betekent dus gewoon dat ik binnen Nederland niet de mogelijkheid heb om mijn eigen medicijn te kweken. Net nu we ons hele hebben en houden in ons huis gestopt hebben, wat ons forever-home zou moeten zijn. Het mag dus niet zo zijn, schijnbaar moeten we als cannabisvluchteling emigreren naar Duitsland.

Ik pleit voor een ander cannabisbeleid, weet je waarom?

Wat ik het milieu jaarlijks bespaar: 730 witte potjes met gele deksel (afbeelding gegenereerd door AI)

Wanneer zelfzorg crimineel lijkt

Ik weet dat we in een vreemd land leven, maar het blijft voor mij echt ontzettend maf dat je wel een modaal salaris uit kunt geven aan een recept medicinale cannabis. Dat ik dan enkel troep met schimmel erin ontvang, waar ik gezondheidsklachten van ervaar, en dat het vergiftigen van patiënten volledig legaal blijft…

Bovenstaande reden lijkt mij genoeg om deze medicatie niet meer af te nemen, wat ik dus ook al een tijdje niet meer doe en waarmee ik ons milieu tevens jaarlijks 730 van die witte plastic potjes met gele deksel bespaar. Daarnaast werkt Bedrocan Flos bij mij niet voldoende en kan ik het helaas niet meer betalen. Een tijdje terug is het opnieuw duurder geworden, zonder dat ik verbetering in kwaliteit heb kunnen waarnemen.

Ik ben inmiddels aardig op en uitgeblust, maar bij de pakken neerzitten is geen optie. Juist in deze situatie zal ik mezelf vast moeten bijten en vechten voor de rechten van de cannabispatiënt. Het wordt tijd dat het netjes geregeld wordt.

Nederland mag wel eens wakker worden en om zich heen kijken. Ik dacht dat wij als klein kikkerlandje altijd haantje de voorste willen zijn? Als het over wiet gaat haalt de rest van de wereld ons hard in. Zal het voor mij als patiënt te doen zijn om in dit land te blijven wonen of zal ik een ander land moeten vinden om een rustig bestaan op te kunnen bouwen, zonder vernieling en diefstal door de overheid van dit land?

Je bent er bijna, scroll naar beneden voor de conclusie...

Dan nu het einde. Ik word niet vervolgd, maar ik wil wel proberen een schadevergoeding te krijgen van politie en justitie voor mijn verwoeste en gestolen medicatie en apparatuur. Ik ben nu genoodzaakt mijn medicatie te gaan halen in de coffeeshop, van geld wat ik niet heb. Ik kan nu wederom geen gebruik maken van wiet die is zoals het voor mij werkt: zonder pesticiden, zelf gekweekt, met liefde verzorgd en zonder gekke bijwerkingen.

Ik hoop dat we iets kunnen met het verzamelde bewijsmateriaal, maar mijn medicatie haal ik er helaas niet mee terug. Inmiddels is het mij meer dan overduidelijk hoe je in Nederland als cannabispatiënt publiekelijk als crimineel neergezet wordt.

Dankjewel voor het lezen, ik weet dat het een hele zit was. Om dit verhaal, naast dat van vele anderen, niet in de doofpot te laten verdwijnen deel ik het. Ik hoop in de toekomst weer meer positieve verhalen te mogen schrijven. Thanks voor je support!

Mocht je naar aanleiding van dit verhaal tips hebben, met het zelfde bijltje gehakt hebben of contact met me zoeken. Lees dan nog even verder.

Peace,

CannaTommy ✌️

🍀 Deel je ervaring als cannabis patiënt en/of liefhebber

Wil je naar aanleiding van dit verhaal jouw ervaring delen? Dat kan! Of je nu zelf te maken hebt gehad met de uitdagingen rondom (medicinale) cannabis, gedupeerd bent door regels of gewoon je verhaal kwijt wilt: je kunt reageren via de opmerkingen onder deze blog. Wil je liever 1-op-1 je verhaal met me delen? Stuur me dan een bericht.

Samen kunnen we een sterker beeld schetsen van de situatie voor cannabis patiënten in Nederland en aandacht vragen voor de veranderingen die broodnodig zijn 💪

Neem ook eens een kijkje op deze pagina, voor interessante bedrijven en websites die dezelfde boodschap uitdragen.